کاشان فردا – ابوالفضل نجیب /تاملی بر محکومیت یک شهروند خبرنگار در چین.
دولت چین همزمان با یکمین سال اعلام کووید نوزده در استان ووهان، یک خانم شهروند خبرنگار چینی را به آنچه دستگاههای امنیتی چین تلاش برای مشوشکردن و برهمزدن امنیت افکار عمومی متهم میکنند، به چهار سال زندان محکوم کرد.
خانم ژان ژیانگ سی و اندی ساله متهم است با انتشار فیلم و عکس و خبر شهروندانی که در نخستین روزهای ظهور کووید نوزده به حالت اغماء و بیهوشی در خیابانهای ووهان مشاهده و در رسانههای اجتماعی به اشتراک گذاشته باعث اخلال در نظم و امنیت گردیدهاست.
دادگاه مربوط، به اظهارات وکیل خانم ژیانگ که تاکید داشته تلاش موکل او صرفن جنبه پیشگیرانه و اطلاعرسانی از فاجعه در حال وقوع و در نتیجه یک اقدام انساندوستانه بوده، وقعی نگذاشته و در نهایت محکومیت او قطعی و ناگزیر به تحمل چهار سال زندان میباشد.
کاشان فردا را در اینستاگرام دنبال کنیم: https://www.instagram.com/kashanefarda.ir
آنچه این اقدامات را تاملبرانگیز میکند، وامداری و به بیان صریحتر، پیروی همچنان چین قطب سرمایهداری دنیا از آموزهها و مولفههای امنیتی دوران «مائو» است. دورانی که تفاوت عمده آن در مقایسه با امروز، از استحاله چین دوران مائو به قدرت سوسیال امپریالیستی حکایت دارد.
نکته اما در این است که ترکیب سوسیال امپریالیسم ابتدا به ساکن، از جانب کمونیستهای چینی و بر علیه اتحاد جماهیر شوروی ابداع و به عنوان بدترین فحش سیاسی و ایدئولوژیکی تا دههها بعد از عمر مائو نثار قدرت برتر کمونیستی جهان یعنی شوروی میشد.
آنچه در چین امروز بیشتر خودنمایی میکند، تلفیقی است از مولفههای صرفا اقتصادی جهان سرمایهداری، بهعلاوه رویکرد ضددمکراتیک در عرصههای سیاسی. رویکردی که از زمان انقلاب فرهنگی مائو تا کنون با کمترین تغییر بر چین حاکم است.
از جمله مهمترین مولفههای ضددمکراتیک مائو میتوان به پنهانکاری در همه زمینههای سیاسی و غیرسیاسی و جهت دادن همه امور در راستای تثبیت و تقویت حزب کمونیست و بطریق اولی تعمیق قدرت و نفوذ مائو بر مردم چین اشاره کرد.
آنچه در خصوص محکومیت خانم ژیانگ قابل اشاره است، همچنان بر هراس دولتمردان چینی از بروز مجدد اعتراضات اجتماعی شبیه آنچه در ژوئن ۱۹۸۹ شاهد بودیم، تاکید دارد.
تظاهراتی که در اعتراض به انسنداد سیاسی و مطالباتی چون آزادی بیان و رسانه با سرکوب خونین و قتل هزاران معترض سرکوب شد.
هر چند تا کنون آمار دقیق از قربانیان میدان تیان ان من منتشر نشد، اما منابع خارجی و منتقدان داخلی از قتل پنج تا بیست و هفت هزار شهروند چینی حکایت دارد.
چین پسامائو، هر چند برخوردار از آزادیهای اجتماعی و جذابیتهای به تعبیر کمونیستی، بورژوازی – است، اما همچنان تحت کنترل و انقیاد و سانسور و فضای تکصدایی و فضای بسته سیاسی متاثر از انقلاب فرهنگی مائو است.
فضای بستهای که حتی کمترین تلاشهای انسانی خانم ژیانگ برای پیشگیری از بروز فاجعه انسانی ناشی از کرونا را تاب نیاورد.
این اقدام در راستای دستگیری دکتر لی وان لیانگ نخستین پزشک چینی که ویروس کرونا را شناسایی و نسبت به پیامدهای آن هشدار داد و در نهایت دستگیر و خود به عنوان اولین قربانی کووید-۱۹ لقب گرفت، از جهات بسیاری قابل تامل است.
فراموش نکنیم دولتمردان وطنی از همان نخستین روزهای ظهور کرونا در ایران، سیاستی الگوبردارانه از همسایه چینی اتخاذ کردند. تهدید مدام رئیسجمهور نسبت به انتشار اخبار واقعی از ارقام مبتلایان و قربانیان و متهمکردن منابع این اخبار به همسویی با بیگانگان و تهدید به برخوردهای امنیتی ناظر بر این ادعا است.
هر چند همین مقامات دولتی در نهایت ناگزیر به پذیرفتن رویه پنهانکارانه هم در خصوص تاریخ وزود کرونا و هم آمار مبتلا و قربانیان شدند. فراموش نکنیم بعد از گذشت قریب یکسال از ظهور کرونا در چین، خبرها حاکی از مرگ صدها هزار شهروند چینی و دفن مخفیانه آنها در گورهای جمعی دارد.
فاجعهای که دولتمردان چینی سعی داشتند از طریق پخش تصاویر جعلی و ساختگی از شور و نشاط و رقص و آواز و برگزاری جشنوارههای سنتی در چین بر آن سرپوش گذارند.
این که چنین رویکردی از نگهداشتن امید و هراسزدایی از روح جامعه ناشی شود، یا انگیزههای سیاسی، پرسشی است که پاسخ آنرا بیش از هر چیز میباید در ماهیت و نوعیت تنظیم رابطه دولتمردان سیاسی با حق و حقوق شهروندی در حوزههای اجتماعی و سیاسی جستوجو کرد.
از این نویسنده:
+ واکسن کرونا و ادامه بیمسئولیتی در قبال جان شهروندان