یکم اردیبهشت؛ کوچ جاودانی سهراب
کاشان فردا – یکم اردیبهشت؛ کوچ جاودانی سهراب.
اکنون که چهاردهه از درگذشت شاعر صمیمیت‌های گمشده در تنهایی‌ای گس و آبی‌رنگ می‌گذرد، و دیگر هنجارگریزی‌های هنرمندانه او رنگ ناهنجاری ندارد، و ترس برخی از استادان کهنه‌پرست و سنت‌زده در یادکردن از او ریخته‌است، تازه درمی‌یاییم که سهراب سپهری در همه آن سال‌ها در سکوت و تنهایی خویش، روایتی تازه از زیستن با زنجره‌ها در فضای بیرون از پنجره‌ها را برای ما بازگو می‌کرده‌است و ما (همه ما) فکر می‌کردیم او را چیزی شده‌است که در جريان کمبود واژه و تصویر به چنین تعابیری آویخته‌است.
امید داشته‌باشیم که سهراب ببخشد کسانی که روزی او را علّاف ِ علف می‌دانستند و اکنون او را واصل به هدف می‌شمارند و زینت هفت‌سین ایشان، هشت‌کتاب اوست!
بیشتر بخوانیم:
+ انزوای خودخواسته «سپهری» هنرآفرین بوده است
فتح‌الفتوح سهراب این است که با یک مصراع کوچک، برخی دیوان‌های هزار صفحه‌ای را پشت سر نهاده‌است و این‌کار او آن‌هنگام بیشتر به دل نشست که او ترجیح داد با ریش‌بلند، کراوات را ضربه‌فنی کند و با اتاق آبی، برج عاج برخی مدعیان شاعری را در هم بکوبد.
نکوداشت سهراب سپهری؛ ارج‌نهادن به فرزانگی و فرهیختگی از گونه‌ای تازه و بردمیده از خلاف‌آمدهای هنری در هوای دلکش و علف‌آلود گلستانه است چیزی که هنوز برای خیلی از هنرورزان عصر ما، قابل کشف و لمس نیست.
از این نویسنده:
+ نکوداشت استاد عباس اقبال آشتیانی
کاشان فردا را در اینستاگرام دنبال کنیم: https://www.instagram.com/kashanefarda.ir
