سه روز پس از روز پزشک ، دکتر «نعمتالله مدیحی» پزشک پیشکسوت نامدار در کاشان درگذشت.
شهرت و نام ماندگار ایشان در ۹ دهه از عمر خویش برآمده از خوی نیک ومنش و روش درست انسانی و اخلاقی بود و حتی آنجا که او را به درستی به نام دوست و محرم راز «سهراب سپهری» میشناختند، این اخلاق و انسانیت او بود که خود را نشان میداد، زیرا همه میدانیم که سپهری در انتخاب دوست آناندازه وسواس و دقت داشت که یاران نزدیک و همیشگیاش از تعداد انگشتان دست فراتر نبود و دکتر مدیحی این ظرفیت نیک را داشت که تنهاییهای سهراب را در گلستانه و مشهداردهال آراسته و سرزنده نگه دارد.
بیشتر بخوانیم:
+ در مدح مدیحی
این سابقه دوستی ایشان با سپهری البته در این سالها دهها مستندساز را روانه خانه ایشان میکرد به گونهای که در کمتر برنامهای که مربوط به تولد و درگذشت سهراب بود، ایشان حضور نداشت.
اما آنچه کهمورد توجه ما در این گفتارک است روش و منش مرحوم دکتر مدیحی در عالم پزشکی است که شایان تامل و درنگ بیشتر است.
نه اینکه اکنون جامعه پزشکی به وظایف خویش آشنا نباشد، یا انساندوستی و مرهمگذاری را با سوداگری جابهجا کرده است اما اخلاق و رفتار دکتر مدیحیها تراز تنظیم رفتارهای همه ما پزشک و غیرپزشک تواند بود.
ممکن است گفته شود مدیحی عزیز در دهه سی درس خوانده و پزشک شده است اگر امروز در بحبوحه عملهای جراحی بینی و گونه و لب زندگی و طبابت میکرد از گونهای دیگر بود.
اما از یاد نبریم که در همان دهه ۳۰ هم باب سوداگری و ثروتاندوزی بسته نبود و اگر آن روزها خرید زمین و ویلا در گرجستان یا انبوهسازی و … باب نبود هزار کار و شیوه مغایر روش انسانمدارانه پزشکی و درمان بود که دکتر مدیحی با گریز از آنها به ورطه این شورابه وسوسهانگیز نیفتاد.
همین که خانهاش را مطب قرار داد و همین خانه را از محله قدیمی شهر به جایی برتر و بالاتر نبرد و حوصله حرف بیمار شنیدن را هیچگاه صرف ذهنیتهای آلاف و الوف پسند نکرد و جمعه و شنبه طبابت را فرق نگذاشت و عابر کوچههای سادگی و تواضع بود بهمعنی آن است که دکتر مدیحی و بسیار کسانچون او فریب زرق و برق دنیا را نمیخورند و اجازه نمیدهند دنیا برایشان تصمیم بگیرد.
اینان لذت کسب رضایت بیمار دردمند از روستا آمده را با هیچ چیز عوض نکرده و نمیکنند.
روح و جان اینان در دو جهان سراسر مینوی و فرخندگی و آمرزش و آرامش باد.
عبدالرضا مدرسزاده ـ کانال پژواک روشنگری