باید به عقب برگشت

گاهی باید به عقب برگشت؛ مثل امروز. در این جامعه سراسر هرج و مرج و در این زندگی تکثرزده، باید به عقب برگشت و با مرور گذشته، داشته‌های از دست رفته را در دل تاریخ یافت و دوباره آن را احیاء نمود.

جامعه ایرانی از هویت خود فاصله گرفته است؛ ما، منهای این اصالت و تاریخ، به غیر از تولد جبری در یک جغرافیا، نسبتی با این آب و خاک نخواهیم داشت و کسی که ریشه نداشته باشد، دل‌ در گرو وطن ندارد و بی‌ریشگان به هر آفت ناچیزی آسیب دیده و ناپایدار و بی‌اختیار با هر وزشی به هر سمتی گرایش پیدا می‌کنند.

اول اردیبهشت، در تقویم ملی ما، به نام سعدی و نثر فارسی مزین شده است؛ اشعار این شاعر نام‌دار روزگاری سرمنشأ نهادینه شدن بسیاری از بایسته‌های اخلاقی در جامعه ایرانی بوده است. سعدی با بهره‌گیری از کتب وحیانی، درس‌نامه اخلاق سروده و تا سالیان سال، اشعار او جزء سرفصل‌های اصلی ادب آموزی و جوانمردی مکتب‌خانه‌های تبار ما بوده است.

در این عصر شیطنت که بی‌اخلاقی‌ها، هنجار و خلق‌های نکو ناهنجاری جلوه داده شده، بیش از آنکه امثال سعدی به ما نیاز داشته باشند، ما به ترنم بهاری بوستان و گلستان نیازمندیم. جامعه ایرانی، به میراث ادبی و فرهنگی تبارش محتاج است؛ باید به عقب برگردیم و دوباره چون گذشته، انس با سعدی و حافظ و فردوسی و خیام را در جامعه و خانواده نهادینه نماییم و در این میان خانواده‌ها می‌توانند نقش اساسی ایفا نمایند.

متولیان فرهنگی در کنار پدران و مادران در این جامعه متکثر، باید آینده‌سازان این کشور را با داشته‌های تباری‌شان آشنا نموده و نگذارند آنان در طوفان محتواهای بی‌خاصیت فضای مجازی گم شوند. تشویق جوانان و نوجوانان به فردوسی خوانی، سعدی خوانی، حافظ خوانی و … بخشی از رسالت امروز همه ماست.