عباس؛ اب الادب و العرفان
کاشان فردا ــ در باب فضایل حضرت عباس‌بن علی‌بن ابی‌طالب سلام‌الله‌علیهما، در متون تاریخی و مقاتل بسیار سخن رفته است و هر‌چه بگویند کم است.
جدا از بحث‌های احساسی مبتنی بر روضه‌ها – که البته به‌جای خویش مقبول است- قمر بنی‌هاشم واجد خصوصیاتی است که در کتب عرفانی تعاریف و تعابیر آن بی‌نام‌بردن از این بزرگ‌وار موجود و مشهود است.
در کتب اخلاقی و عرفانی ما بسیار از ایثار و فتوت و جوان‌مردی و غیرت و ترک لذات و اطاعت از مولا و مراد و اسیر نفس و وسوسه شیطان نشدن و فریب ظواهر دنیا را نخوردن، سخن رفته است و مرید و سالک را به ریاضت و آراسته‌شدن به این صفات نیک سفارش کرده‌اند.
این که جناب مستطاب قمر بنی‌هاشم عمری برادر بزرگ‌وار خویش را امام خطاب کرد و در محضر مقتدای خویش جز به ادب ننشست و در روز پرحرارت عاشورا آوردن آب را بر شمشیر‌کشیدن و قتال ترجیح داد، تا امر مولا را اطاعت کرده باشد، و با وجود تشنگی طاقت‌فرسا خود آب ننوشید و تا پای جان دست از هدف برنداشت، در واقع چیزی جز سلوک راستین و تاثیرگذار و سازنده نمی‌تواند باشد که همیشه جویندگان طریقت و سلوک را به آن ترغیب کرده‌اند.
جای دریغ این است که در طلیعه شکل‌گیری عرفان اسلامی، خلفای ستمگر عباسی که در دشمنی با خاندان وحی چیزی کم نگذاشته‌اند، فضایی پیش آوردند که عارفان مسلمان نتوانستند در تبیین مفاد عرفان اسلامی از چنین اسوه‌های بی‌همتایی آشکارا یاد کنند.
این که بخشی از فتیان یا اهل فتوت مقام سقایی داشته‌اند، چیزی جز اقتدا به حضرت ابالفضل سلام‌الله‌علیه نیست. اما عرفا ترجیح دادند اصل روش و منش عارفانه در گرو نام باقی نماند و مطالب منتشر شود و بدین ترتیب عرفان اسلامی تحت تاثیر باورهای اهل سنت نتوانست از آموزه‌ها و اسوه‌های ناب شیعی که امام علی و فرزندان کرام ایشان علیهم‌السلام مثل اعلای آن بودند بهره‌ای ببرد.
اکنون وظیفه همه اهل دانش و منبر و آشنایان به مسایل معرفتی تبیین اصول‌عرفانی و بازنشر آن‌ها با اسوه‌ها و نمونه‌های شیعی و اهل بیتی است تا مشتاقان و جویندگان معرفت به جای سرگردانی در دشت سراب، کام جان را از زلال معارف این خاندان و همچنین عارف سالک واصل کامل حضرت اباالادب قمر‌بنی‌هاشم سیراب سازند.
عبدالرضا مدرس‌زاده ــ کانال پژواک روشنگری
از این نویسنده:
+ یاد نقره‌فام زرین‌کوب
