لباس بی‌فرهنگی

کاشان فردا – محمد احمدی‌نجات / نمایان‌ترین مشخصه‌ی فرهنگی هر شخص و هر کشور؛ طرز لباس‌پوشیدن اشخاص آن کشور است. لباس نه تنها ابزاری برای پوشاندن و زیبایی بدن، بلکه نمادی از فکر و اندیشه فرد است.

لباس ویترینی است از آنچه در درون فرد اتفاق می‌افتد. از واکنش به کشمکش‌های سیاسی گرفته تا روابط اجتماعی.
به فراخور زمان و مکان، نوع و جنس و از همه مهمتر، اندازه و رنگ لباس عوض می‌شود.

لباس، یک پارچه نخی یا کتان نیست، لباس می‌تواند یک شعار، یک فریاد باشد. می‌تواند یک نماد سیاسی باشد. شاید برای همین است که گاندی لباس غربی نپوشید، یا حتی گاهی فمنیست‌ها (مدافعان برابر حقوق زن و مرد) با نپوشیدن لباس، اعتراض خود را نشان می‌دهند. در فرانسه جلیقه زرد به یک حرکت سیاسی تبدیل می‌شود.

لباس بر خلاف آنچه تصور می‌کنیم، بسیار مهم است و بی‌تفاوتی نسبت به آن می‌تواند عواقب فرهنگی و ناهنجاری‌های کنترل نشده‌ای را به همراه داشته باشد. کما اینکه نمونه‌هایی محسوس از آن را در اجتماع مشاهده می‌کنیم.

ما به بهانه آزادی نمی‌توانیم هنجارهای اجتماعی را زیر پا بگذاریم. چطور در کشوری اروپایی مثل فرانسه زنان مسلمان نمی‌توانند در دانشگاه‌ها حجاب داشته باشند؟
پس هر جامعه‌ای پدیده‌های مغایر با فرهنگ را پس می‌زند؟

اما این پس‌زدن چرا در ایران اتفاق نمی‌افتد؟ این سوالی است که عاملان زی‌ربط باید توضیح دهند.

لباس رایج در جامعه‌ی فعلی‌، بسیار با هویت ملی ایران فاصله دارد به طوری که وسیله‌ای برای خودنمایی و تبرج تبدیل شده است. در هویت غنی ایرانی، همانگونه که در لغت‌نامه آمده است پوشش معنای محافظت داشته است، نه وسیله‌ای برای جلب توجه.

در واقع پوشش نامناسب علاوه بر این‌که ضد اسلامی است، ضد ایرانی و مصداق کامل بی‌فرهنگی هم هست.

لباس زبان بدن است و نمایان‌گر حالات درونی فرد.

نمی‌دانم چرا ناخودآگاه یاد جشنواره فجر و مانور لباس‌های عجیب هنرمندانش افتادم؟چه بر سر فرهنگ و هنرمان آمده که سلبریتی‌اش اینگونه خودنمایی می‌کند؟