دوباره «ای کاش!!» می‌گوییم؟
کاشان فردا – امروز خیلی اتفاقی از مطب یکی از پرشکان عفونی کاشان سر در آوردم. فرصت را غنیتمت شمردم تا راجع به وضعیت کرونا از او بپرسم.
از پشت آن ماسک فقط چشمانش پیدا بود. نگاهی کرد و گفت: یکی دو هفته‌یی که مردم رعایت کردند اوضاع خیلی خوب شد اما متاسفانه از وقتی که همه چیز برایشان عادی‌شده، دوباره مراجعات کرونایی زیادی داشته‌ایم و تا وقتی هم که رعایت نکنند اوضاع خوب نمی‌شود.
قطعا هیچ‌کدام از آدم‌هایی که با بیماری کووید-۱۹به این مطب مراجعه کرده‌اند، دلشان نمی‌خواسته که به این ویروس مبتلا شوند. آن‌ها یا چوب بی‌احتیاطی خودشان را خورده‌اند، یا قربانی بی‌احتیاطی دیگران شده‌اند؛ و تلخ‌ترین قسمت داستان همین‌جا است.
اگر کمی در رفتارمان دقت کنیم، می‌بینیم که خیلی زودتر از این حرف‌ها و خیلی راحت می‌توانسته‌ایم به حضور بیماران کرونایی در مطب‌ها و بیمارستان‌ها و غسال‌خانه دارالسلام پایان دهیم.
مثلا چه اشکال دارد وقتی به بانک، داروخانه، سوپرمارکتی، نانوایی و غیره می‌رویم، فاصله را با نفرات جلوی حفظ کنیم؟
آیا خیلی سخت است که در مکان‌های کوچک بیرون بایستیم تا نفر جلویی خریدش را انجام دهد و بعد ما وارد شویم؟
آیا جان انسان‌ها ارزش آن را ندارد که فروشنده‌های ما در طول روز ماسک بزنند؟
چرا فکر می‌کنیم همدردی با خانواده متوفی این است که حتما در خانه او جمع شویم و دودستی او را در آغوش بگیریم؟
چرا فکر می‌کنیم اگر در این شرایط برای میت تشییع باشکوه یا مراسم نگیریم او چیزی کم دارد یا آمرزیده نیست؟
آیا بهتر نیست اگر قرار است برای قرار دل خودمان هم به آرامستان‌ها می‌رویم، به جای پنج‌شنبه، در طول هفته و با رعایت نکات بهداشتی این کار را بکنیم؟
در روزهایی که در سر هر کوچه و خیابانی یک حجله برپا شده بود، عزیزی می‌گفت: «ای کاش قبل از این‌که این همه حجله روشن شود ما به خطر کرونا پی برده بودیم. اما ما عادت کردهایم تا ضرر ندهیم متوجه خطر نمی‌شویم.»
امیدوارم روزی نرسد که دوباره آن «ای کاش‌ها» تکرار شود.
دکتر می‌گفت: اگر مردم رعایت نکنند…
محمدعلی خرمی – کانال مشکات آنلاین
از این نویسنده:
+ به دارالسلام نگاه کنیم نه به بخشنامه‌های مرکز
