کاشان فردا – سال ۶۶ ما به دوره راهنمایی آمدیم. «حاجی مشرقی» معاون مدرسه «روحی نوشآباد» بود. گاهی سر صبحگاه به جای سخنرانیهای رسمی، با لهجه کاشانی نصیحتهای پدرانه میکرد.
خطمشی صحبتهایش تاکید بر درسخواندن و پیشرفت بود و مرتب شاگردان خوب را به عنوان الگو معرفی میکرد.
هر چه مدیر مدرسه، هر روز از آرمان و آحاد حرف میزد، مشرقی صحبت توسعه میکرد.
گاه خاطره هم میگفت که فلان فامیلم چقدر درسخوان است و فلانی بازنشستشده اما درس را شروع کرده و صورتش را جوانسازی کرده تا احساس پیری نکند و میخواهد به کانادا برود و … .
بیشتر بخوانیم:
+ پروفسور «جواد مشرقی» رئیس انجمن ریاضی کانادا شد
مشرقی در دبیرستان هم دو سال مدیر ما بود. یک بار سر جلسه امتحان دید که یکی از شاگردان درسخوان به نام سید محمد مستوری دیر کرده. جلسه امتحان را شروع نکرد تا او بیاید. میگفت او باید حتما باشد. امروز این آقای مستوری پزشک است.
مشرقی از همان دوران که هنوز فکر توسعه در کشور فراگیر نبود، از پیشرفت حرف میزد.
امروز میبینیم که پسرش رئیس انجمن ریاضی کانادا شده. این است تفاوت معلمی که همان روزها بزرگ فکر میکرد.
سید محمد علوی – کانال انوشزاد
از این نویسنده:
+ خاطرهنگاری با سیل برزک