چه باید و چه می‌توان کرد
کاشان فردا – بشارت رئیس‌جمهور محترم به مردم در خصوص رفع تحریم خریدوفروش سلاح در حالی مطرح می‌شود که کمر مردم زیر بار فقر و بیکاری و تورم و ترس‌ولرز از کرونا تا زانو خم است. از این‌ها بدتر انفعال و بی‌عملی دولتمردان در اتخاذ یک‌راه‌حل اساسی برای مدیریت بر اوضاع و کنترل کرونا به‌جایی رسیده که مقامات بهداشت وضعیت موجود را به سونامی تعبیر می‌کنند.
اظهارات وزیر خارجه در توئیتر هم‌زمان با سخنان رئیس‌جمهور که رفع تحریم‌های تسلیحاتی را به دستاورد بزرگ در راستای آرمان‌گرایی جهانی تعبیر نموده، در همین راستا قابل‌تأمل و تحویل است.
این‌که آقای رئیس‌جمهور دانسته به چنین اوضاع سرخوشانه و متوهمانه خبر از رفع تحریم خریدوفروش سلاح می‌دهند، اگرنه توهین که نمکی است بر زخم‌های ناسور این مردم. این‌که بشارت این دستاوردها چه دخلی به وضعیت برزخی و جهنمی مردم داشته و چه تأثیری بر معیشت و سلامت آن‌ها دارد، بحث جداگانه‌ای است.
سوای این جهات اما آنچه با فرض چنین دستاوردی در اظهارات آقای رئیس‌جمهور مغفول مانده، پاسخ به این سؤال اساسی است و این‌که در شرایط تحریم‌های شدید بانکی که به اذعان آقای رئیس‌جمهور قادر به تأمین دارو و غذا برای مردم نیستیم و تحریم‌های بانکی امریکا را به جنایت علیه بشریت تعبیر می‌کنند.
در این صورت قرار است معاملات فرضی تسلیحاتی تحت و تابع چه شرایط و سازوکارهایی انجام گیرد. در وضعیتی که ما به دلیل همین تحریم‌ها حتی چین به‌عنوان مهم‌ترین دوست و متحد استراتژیک جرئت پرداخت بدهی ۲۰ میلیارد دلاری به ایران ندارد؛ و دولت عراق که آن‌همه از کیسه مردم هزینه‌شان شده، از ترس تحریم‌های امریکا یا فرصت‌طلبی از پرداخت بدهی‌های خود بابت آب و برق و گاز و … خودداری می‌کند، در این شرایط آقای رئیس‌جمهور قرار است چگونه از لغو تحریم شورای امنیت منتفع شوند.
سؤال دیگر این‌که منابع مالی خرید این تسلیحات قرار است از کجا تأمین شود؛ و اساساً در وضعیت فعلی دولت چه اندازه به لحاظ مالی امکان جولان رقابت در این عرصه را دارد. مقایسه ردیف بودجه ارتش و سپاه در مقایسه با حجم منابع مالی عربستان و اسرائیل در همین خصوص از توان حداقل ده برابری این دو خبر می‌دهد.
حتی با فرض این‌که ما در این بازار خریدار نباشیم و به‌قصد فروش وارد این چرخه شویم، در وضعیت سیاسی موجود ما کجای این رقابت جا داریم. این‌که برخلاف ادعاهای آقای روحانی، ایشان در عین این‌که می‌دانند، اتحادیه اروپا حداقل تا دو سال دیگر و عملاً تحریم‌های رفع شده را اعمال خواهند کرد و بااین‌حال بشارت از رفع تحریم تسلیحاتی می‌دهند به چه معنی است. اگر ادعاهای آقای روحانی و ظریف را صرفاً یک مانور تبلیغاتی – سیاسی تعبیر کنیم، در این صورت باید پرسید مخاطب این پروپاگاند چه کسانی هستند.
لب کلام در چنین وضعیتی چه فروشنده باشیم و چه خریدار، بودونبود این تحریم‌ها چه انتفاعی برای مردم دارد. خریدوفروش سلاح برای دولتی که دانش‌آموز یازده‌ساله آن به دلیل درک ماهیت فقر و نداری به بلوغ زودرس خودکشی می‌رسد اگر مایه شرمندگی نباشد، به چه چیز می‌توان تعبیر کرد.
تعبیر بلوغ برای خودکشی در یازده‌سالگی بیش از هر چیز حکایت از ناامیدی کودکان ما نه از آینده که از حال و روزگار اکنون دارد. آقای رئیس‌جمهور بهتر بود و هست به‌جای بشارت برای رفع تحریم‌های تسلیحاتی به ۵/۲ دانش‌آموزی فاقد گوشی همراه که لنگ درس خواندن هستند و وزیر محترم ایشان به‌صراحت از ناتوانی برای تأمین این حداقل می‌کند.
بشارت خرید این تعداد گوشی از دولت و متحد سوسیالیست خود یعنی چین را می‌داد. آن‌هم در وجه مقدار کمی از بدهی ۲۰ میلیارد دلاری که فعلاً از ترس امریکا بلوکه کرده است. قطعن تأمین دو و نیم میلیون گوشی همراه از چین اگر به‌راحتی آب خوردن نباشد، قطعن به‌دشواری دور زدن تحریم‌ها و تأمین منابع مکمل برای خرید تسلیحات نخواهد بود.
این‌که بشارت رئیس‌جمهور به رفع تحریم‌های تسلیحاتی به مردم و در چنین وضعیتی تا حد تبریک گفتن و پیروزی و دستاورد در راستای آرمان‌گرایی جهانی ارتقا و اعتبار و باعث افتخار و آبرو شود، اگر مایه تأسف نیست، چه باید تعبیر کرد.
برای کسانی که در کنار مردم و همدرد و رنج آن‌ها هستند، محذورات دولت در حل این مشکلات همان اندازه قابل‌فهم است که سوء مدیریت و ناکارآمدی دولت. در این میان آنچه گذشته از رنج و فقر و معیشت مردم را آزار می‌دهد، اظهارات و ادعاهای سیاسی – تبلیغاتی و دادن آمار و ارقام بی‌پایه و اساس در خصوص وضعیت اقتصاد کشور و حال و روز مردم است. این رویکرد هم می‌توان بخشی معطوف به همان معذوریت‌ها و هم سوء‌مدیریت باشد.
در چنین وضعیتی به نظر می‌رسد عاقلانه‌ترین راه‌حل همان‌گونه که آقای عبدی پیشنهاد کردند، استعفای دولت باشد. هرچند به نظر می‌رسد همان اصول‌گرایانی که در همسویی تلویحی خواهان استعفای روحانی هستند، به‌وقت عمل اما اجازه خروج خودخواسته روحانی از پاستور نخواهند داد. واقعیت تلخ این است کسی به‌واقع درد مردم ندارد. در بازی قدرت دردهایی اگر باشد که هست درد بی‌دردی مردم است؛ که بنا بر یک سنت دیرینه همواره در چنین بازه‌هایی برای تسخیر پاستور خیز برمی‌دارند.
ابوالفضل نجیب – کاشان نیوز
از این نویسنده:
+ رسانه‌های اجتماعی را به رسمیت بشناسیم
