قدر آب
سیدمحمد مسافری: اینجا در کاشان، وارثان تمدن هفت هزارساله سیلک و «السابقون» استقبال از فرهنگ تشیع در ایران بزرگ، در هر محله‌ای آب‌انباری می‌ساختند و آن را با «وقف» به خدا می‌سپردند و با او معامله می کردند .
بر سر هر کوچه و خیابانی «سقاخانه» بنا می‌کردند و بر پیشانی آن نام شهیدان کربلا را می‌نوشتند.
با وجود همه تغییر و تحولات اجتماعی و شکاف عمیق بین‌نسلی که در جامعه امروز وجود دارد، در کوچه‌پس‌کوچه‌های این شهر همچنان آب‌خنک و گوارا را در مسیر عابران تشنه قرار می‌دهند، تا بدین‌وسیله «ثوابی» را بدرقه روح گذشتگان خویش نمایند، بدین امید که عزیزان آنان، مورد لطف و مغفرت خالقشان قرار گیرند.
تقدس آب در این سرزمین، پیشینه چندین هزارساله دارد. ایرانیان آب را مظهر پاکی و پاکیزگی می‌دانستند و همواره تلاش کردند آن را حفظ نمایند. حتی در باور ایرانیان موحد پیش از اسلام، خودداری از آلوده‌کردن آب در ذیل عنوان مهم‌ترین دستورات آنان برای زندگی بهتر قرار داشت .
با ورود تشیع به این سرزمین، قداست آب ژرفای مضاعف یافت؛ چرا که به فرموده کتاب مقدس مسلمانان حیات، وامدار آب است. دین ما آب را در سیر احکام خویش قرار داد و اساس طهارت از پلیدی‌ها، بر آب قرار داده شد. دین بیان کرد که آب آن‌قدر برای آفریدگان هستی ارزشمند است که هر قطره آن را فرشته‌ای از عرش تا فرش بدرقه می‌نماید و لذا پیامبر خاتم (ص) حتی برای وضو و غسل مسلمانان میزان و اندازه مشخص کرد و فرمود هر آنکه بر سنتش تمسک نجوید، از او نیست.
قداست و توجه به آب در فرهنگ ایرانی – اسلامی نشان‌دهنده جایگاه ویژه آن است؛ چه این قداست را از خود آب بدانیم و چه به دلیل دسترسی سخت و دشوار به آن.
امروزه باتوجه‌به شرایط بحرانی که پیش روی ما قرار دارد، گریزی از بازخوانی پیشینه ایرانی – ایمانی وجود ندارد. باید اذهان عمومی جامعه را بار دیگر به اندیشه برآمده از خرد گذشتگان توجه داد و از تکنولوژی روز برای حفظ آب بهره برد؛ فرزندان ما باید از تلاش نیاکان خود برای حفظ حریم و حرمت آب آگاه شوند و قداست آب را دریابند، تا کاشان زنده و بانشاط به حیات خود ادامه دهد و الا ما می‌مانیم و سرزمینی بی‌نفس و حسرتی بزرگ.
